Ο ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός θεάτρου, Πάρις Τακόπουλος, έφυγε από τη ζωή την Κυριακή 3 Μαΐου, σε ηλικία 90 ετών.
Ο θάνατος του αποτελεί, αναμφισβήτητα, μεγάλη απώλεια για την Τέχνη και τον Πολιτισμό μας γενικότερα. Το «Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν» με μεγάλη θλίψη αποχαιρετά ένα δικό του άνθρωπο, που υπήρξε πολύτιμος συνεργάτης και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του για πολλά χρόνια.
Ο Πάρις Τακόπουλος γεννήθηκε το 1930, από πατέρα Κωνσταντινοπολίτη και μητέρα Αραχωβίτισσα από τις Καρυές της Λακωνίας.
Τελείωσε το Δημοτικό στη Σχολή Τυχοπούλου στην πλατεία Αμερικής και συνέχισε τις σπουδές του στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων. Εκεί, χάρις στον Φρερ Προσπέρ κι ιδιαίτερα τον Φρερ Νταμασέν έμαθε ν’ αποστηθίζει Ρασίν, Κορνέιγ αλλά και Μολιέρο.
Από το 1946 φοίτησε στη μεγάλη του αγγλικού γένους σχολή φιλίας και ποιήσεως, του Eddie Duckworth όπου μυήθηκε , όχι μόνο στον Σαίξπηρ και τον T.S. Eliot, αλλά και στη σύγχρονη τζαζ και ζωγραφική.
Το 1950 μπήκε στην Ανωτάτη Σχολή Πάντειο, που την τέλειωσε χωρίς να πάρει δίπλωμα γιατί προείχε γι’ αυτόν η συγγραφή του πρώτου μυθιστορήματος του «Κλεινόν Άστυ».
Το 1948 μετέβη για έναν χρόνο στο Λονδίνο από όπου έστελνε καλλιτεχνικές ανταποκρίσεις με το ψευδώνυμο Π.Ο.Τ. στην «Ελληνική Δημιουργία» του Σπύρου Μελά.
Διετέλεσε (1966-1967) γενικός γραμματεύς των «Νέων Ελληνικών», των Ηρακλή και Ρένου Αποστολίδη, όπου κρατούσε και την κριτική στήλη θεάτρου. Το 1974, μετά την επανέκδοση της Καθημερινής, του ανετέθη η διεύθυνση των καλλιτεχνικών σελίδων της όπου έγραφε και την καλλιτεχνική αρθρογραφία.
Συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και το Θέατρο Τέχνης και από το 1974 κράτησε τη θέση του κριτικού θεάτρου στα «Πολίτικά Θέματα» του Κώστα Κύρκου. Εκεί έγραψε τα «Αντιακαδημαϊκά» του, με την υπογραφή «Λέων». Όταν τα «Πολιτικά
Θέματα» του Κύρκου πουλήθηκαν συνέχισε την κριτική συνεργασία του με τον πατέρα και τον υιό Κύρκο στο νέο πολιτικό περιοδικό τους, την «Ηλιαία».
Από το 1974 γνωρίστηκε με τον Hugh Greene και τον αδελφό του Graham Greene και παρέμεινε, μέχρι το τέλος της ζωής τους, αδελφικός τους φίλος.
Το 1992 ίδρυσε, μαζί με τους Βασίλη Παπαβασιλείου, Μέντη Μποσταντζόγλου, Γιώργο Διαλεγμένο, Δημήτρη Μυταρά και Ιάκωβο Καμπανέλλη, το «Νέο Θέατρο» με σκοπό την προώθηση του ελληνικού λόγου. Η δουλειά του «Νέου Θεάτρου» και των συνεργατών του παρουσιάστηκε επί δύο χρόνια στο Θέατρο Κολλεγίου, στο Αμερικανικό Κολλέγιο.
Το 2000 γνωρίζεται με τον Harold Pinter και συνεργάζεται μαζί του.
Το 2002 άρχισε να γράφει τον τρίτο απόκρυφο τόμο της Κενής Διαθήκης του.
Μεταξύ άλλων έγραψε τα έργα: «Κλεινόν άστυ», «Θεατρικά, Βίοι ακατάλληλοι», «Οι αποστάται», «Το γαμοπίλαφο ή Περιμένοντας τη Βήτα» και την «Κενή διαθήκη: Απορία προς τα έθνη».
Τα θεατρικά του έχουν δημοσιευτεί σε δύο ογκώδεις τόμους από τα «Ελληνικά Γράμματα» το 2002, στη σειρά «Τα Θεατρικά» του Δημήτρη Τσατσούλη. Τα επίτομα έργα του «Κριτικά» και «Αντικριτικά» κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Ποταμός» το 2002 και 2005 αντίστοιχα. Οι ίδιες εκδόσεις επανεξέδωσαν το 2010 «Τα Ποιητικά, 2010-1950».
Το 2017 εκδίδεται το βιβλίο «Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο φίλος μου και ο πολιτικός, αυτός ο άγνωστός σας» από τις εκδόσεις «Καλλιγράφος», ένα έργο το οποίο το δούλευε χρόνια και περιγράφει τα όσα έζησε ο Πάρις Τακόπουλος δίπλα στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο ως διερμηνεύς του από το 1953, που ξεκίνησε την θητεία του, και έληξε, ως φίλος πλέον, στις 11 Σεπτεμβρίου 1986, ημέρα που απεβίωσε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
