Σημάδεψε γενιές ολόκληρες θεατών και ανθρώπων του θεάτρου με το μεγάλο ταλέντο της σαν ηθοποιός, σκηνοθέτης, δασκάλα, μεταφράστρια, διανοούμενη.
Πρόσφερε χιλιόμετρα ομορφιάς και ακριβής τέχνης.
Ακολουθώντας τη μεγάλη παράδοση του Θεάτρου Τέχνης, θεωρούσε το θέατρο αποστολή.
Λάτρευε την «τσαγκαρική» του θεάτρου, μια αγαπημένη, δική της φράση και τόσο σωστή.
Από κει ξεκινούν όλα – απ’ τη χειροναξία και τη μαστοριά – για να επιτευχθεί η περίφημη μαγεία, όποτε επιτυγχάνεται.
Εκτός από τις φορές που συναντηθήκαμε ως ηθοποιοί κάτω από τη μπαγκέτα του Καρόλου Κουν και του Γιώργου Λαζάνη, είχα την ευλογία να συμμετέχω σε τρεις παραστάσεις σε σκηνοθεσία της. Τι χαρά ήταν αυτή!
Δεν υπήρχε περίπτωση να πει ο ηθοποιός «αχ, μπερδεύτηκα, δεν καταλαβαίνω», μας έπαιρνε απ’ το χέρι και μας ταξίδευε από φράση σε φράση και τα καταλαβαίναμε όλα! Πάντα αυστηρή και πάντα επίμονη, δε γίνεται αλλιώς.
Όσοι είχαμε την τύχη να δουλέψουμε μαζί της πήραμε ένα θησαυρό από τη Μάγια, τη θαυμάζαμε, ήταν το είδωλό μας και την είχαμε πρότυπο. Είχε φλόγα, πάθος, κάθε παράσταση ήταν γι’ αυτήν θέμα ζωής ή θανάτου, ζούσε για το θέατρο.
Δεν ξεχνιούνται τέτοιοι άνθρωποι γιατί είναι σπάνιοι. Και η Μάγια δε θα ξεχαστεί.
Με σημάδεψε, με κινητοποίησε, με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου σαν καλλιτέχνης.
Ευγνωμοσύνη νοιώθουμε όλοι μας για τη Μάγια και σήμερα μια τεράστια έλλειψη. Ορφάνια.
Καλό της ταξίδι
Κάτια Γέρου
