Μια ενεργοποίηση

Αν και κατασκευάζω εικόνες που βασίζονται σε περίπλοκες και συχνά δραματικές αφηγήσεις, με ενδιαφέρει μια συνολική κατάσταση διαχρονικότητας.

Πώς είναι αυτό πιθανό;

Πως γίνεται ένα έργο να είναι δεμένο με το παρόν αλλά να παραμένει διαχρονικό;

Κατασκευάζω εικόνες που αγγίζουν τα όρια. Ο στόχος μου είναι οι εικόνες να χαρακτηρίζονται από αμφισημία αλλά και υπερβολή. Θεωρώ ότι ο τρόπος λειτουργίας ενός απελπισμένου μυαλού απεικονίζει ένα ακριβές μοντέλο των κοινωνιών που έχουμε δομήσει.

Χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό της δημιουργίας νοήματος που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος, θέτω τη σκηνή όπου η αντίληψη δύναται να περιηγηθεί ανάμεσα σε γρίφους αναπαράστασης που ενσωματώνουν τον σύγχρονο συλλογικό νου. 

Η υπόθεση είναι απλή : Εάν είστε σε θέση, ως θεατής που πρωτύτερα έχει ταυτιστεί με το έργο, να παρατηρήσετε όχι μόνο την εικόνα και τα στοιχεία που τη συνθέτουν, αλλά και τους μηχανισμούς που την εμψυχώνουν, τότε μπορεί να συνειδητοποιήσετε ότι μέσα από αυτήν κοιτάτε πίσω στον εαυτό σας. 

Χρησιμοποιώ τις αφηγήσεις σαν συνειρμικά χαλιά, ελπίζοντας να κρατήσω την προσοχή σας αρκετά ζεστή και την εμπλοκή σας δεμένη με το φιλοσοφικό δάχτυλο που δείχνει, ώσπου όλα να καταρρεύσουν μετά από μερικά αδιέξοδα συμπεράσματα. 

Τι απομένει τότε ύστερα από όλη αυτή την επένδυση προσοχής; 

Προς τα πού ρέει όλη η ενέργεια; 

Όταν, για παράδειγμα, ο πάροχος της εμπειρίας είναι μια εταιρία στο Silicon Valley, όλοι γνωρίζουμε ποια είναι η απάντηση. 

Ως καλλιτέχνης όμως ενδιαφέρομαι για την δημιουργία έργων με δυνατότητα αυτής της αντανάκλασης και εν τω μεταξύ αντλώ τη δημιουργική μου χαρά χορογραφώντας τις εικόνες που χορεύουν στους ρυθμούς των αφηγήσεων που αγωνίζονται να αποκτήσουν κάποιο νόημα. 

Και ενυπάρχει πάντα το νόημα που περιμένει να αποκαλυφθεί αλλά αυτή η λειτουργία δεν έχει καμία σχέση με την κατανόηση. 

Ηλίας Καφούρος

Ο Γιάννης Βαρελάς στο έργο του παρουσιάζει μεγάλες ζωγραφικές αναπαραστάσεις που τοποθετούν την ανθρώπινη μορφή πέρα από την αρχική της πρόθεση να “αναζητήσει τον εαυτό της”, με όλες τις συμβάσεις και τις παθολογικές προβολές που μια τέτοια διαδικασία απαιτεί. Ο κόσμος των ατόμων που “κατοικούν” στους πίνακες του είναι ταυτόχρονα ζωντανός και ακίνητος, οι δε μορφές βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής. Στέκονται πίσω από συμβολικές γέφυρες πιστεύοντας ότι αγναντεύουν την προοπτική ενός γαλήνιου τοπίου, όμως στην πραγματικότητα η προοπτική αυτή καταργείται, ο χώρος γύρω τους μικραίνει και τα επίπεδα ενοποιούνται. Οι σχέσεις τους είναι οι ίδιες, ιεραρχικές, ενοχικές, νοσηρές, κι η σωματική ελευθερία που ονειρεύονταν δεν μπορεί να πραγματωθεί καθώς καθηλώνονται σε θέσεις και στάσεις εγκλωβισμού και απραξίας.

Οι πίνακες ζωγραφικής και τα κεραμικά γλυπτά του Γιώργου Τσεριώνη αποτελούν  μια λεπτομερή ανασκαφή των βασικών συναισθημάτων περιγράφοντας  τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης που δεν κρύβεται ποτέ πολύ μακριά από την επιφάνεια. Επιπλέον, συνδυάζοντας το γκροτέσκο με τα ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά, το έργο του εκφράζει την αίσθηση της χρονικότητας, της απώλειας και του φόβου. Με αναφορές από το παρελθόν και το παρόν, κλασικό και σύγχρονο, τα έργα  του αποτελούν μια εξερεύνηση του ανθρώπινου αταβισμού *.

* Στις κοινωνικές επιστήμες, ο αταβισμός είναι η τάση της επιστροφής. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι στη σύγχρονη εποχή επιστρέφουν στους τρόπους σκέψης του παρελθόντος. Η λέξη αταβισμός προέρχεται από τον λατινικό atavus - πρόγονος.

Ο Γιώργος Τσεριώνης χρησιμοποιεί ένα ευρύ φάσμα μέσων όπως πίνακες ζωγραφικής, κεραμικά και εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας για να δημιουργήσει την εικόνα μιας κοινωνίας σε παρακμή. Οι ατέλειες και οι παραμορφώσεις στα ανθρωπομορφικά του   γλυπτά και πίνακες ,λειτουργούν  ως σύμβολα της συνεχιζόμενης βίας που αντιμετωπίσουμε, κάνοντας  αναφορά στη μνήμη και την ιστορία ως καταφύγιο ενάντια στις καταστάσεις που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος. Επιπλέον, οι αναφορές των τεχνολογικών εξελίξεων στα έργα του Γιώργου Τσεριώνη  ,υπογραμμίζουν την επίθεση που βιώνουν τα κοινωνικά συστήματα  σε σύγκριση με τον τρόπο ζωής που συνδέεται με την απλότητα και την ηρεμία της φύσης.

Το έργο του Νίκου Τρανού περιλαμβάνει κυρίως εικαστικές εγκαταστάσεις, με ποικίλα μέσα και υλικά. Η πολυμορφία είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της δουλειάς του.  Οι εγκαταστάσεις από διάφορα υλικά και συνδυαστικές πρακτικές, γλυπτά, βίντεο, φωτογραφία, σχέδια, έτοιμα αντικείμενα, οργανικά, κεριά, αρώματα, μουσικά κουτιά, αστικά απορρίμματα και άλλα με κύριο γνώρισμα τις συσσωρεύσεις . Οι εγκαταστάσεις του αναδιαμορφώνουν το χώρο και λειτουργούν διαδραστικά ενεργοποιώντας τις αισθήσεις και τις αντιδράσεις του θεατή. Η αναζήτηση νέων ισορροπιών μεταξύ του οικείου και του απροσδόκητου, ο σχολιασμός κοινωνικών καταστάσεων, η επιδίωξη της επικοινωνίας μέσω του έργου τέχνης και η πολυδιάστατη ερμηνεία επαναλαμβανόμενων μοτίβων (σπίτι, εικόνες της πόλης, βία) είναι μερικά από τα στοιχεία που καθορίζουν το εννοιακό περιεχόμενο των έργων του.